Αυγέρης, Μάρκος

(Καρίτσα, Ήπειρος 1884 – Αθήνα 1973). Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του κριτικού λογοτεχνίας και ποιητή Γεωργίου Παπαδόπουλου. Φοίτησε στο γυμνάσιο στα τουρκοκρατούμενα Ιωάννινα, σπούδασε στην Αθήνα (ήρθε το 1901) γιατρός, και από το 1926 έως το 1947 εργάστηκε στο Δημόσιο, απο όπου απολύθηκε λόγω των πολιτικών φρονημάτων του. Η κλίση του στη λογοτεχνία εκδηλώθηκε πολύ νωρίς, με συνεργασίες σε περιοδικά (Νουμάς, Ηγησώ, Παναθήναια κ.ά.) και εφημερίδες, όπου αργότερα δημοσίευσε αξιόλογα άρθρα και μελέτες για Έλληνες και ξένους συγγραφείς και λογοτέχνες, από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί στην Ελλάδα και στον χώρο της αριστερής κριτικής, και τα οποία συγκεντρώθηκαν το 1964-65 σε τρεις τόμους. Αν και είναι γνωστός κυρίως ως κριτικός, ο Α. έχει και αξιόλογο ποιητικό και γενικότερα λογοτεχνικό έργο. Ήδη το 1904 ο Κ. Χρηστομάνος ανέβασε στη Νέα Σκηνή το δράμα του Μπροστά στους ανθρώπους, που το δέχτηκαν με ενθουσιασμό και οι πιο αυστηροί κριτικοί της εποχής. Την ίδια επιτυχία είχε και η ποιητική του σύνθεση Το τραγούδι της τάβλας (1907), που δημοσιεύτηκε στην Ηγησώ. Σιγά-σιγά ο κριτικός φάνηκε να κυριαρχεί στον ποιητή. Το 1969 όμως μια ποιητική συλλογή του (Αντίδρομα και παράλληλα), που κυκλοφόρησε σε λίγα αντίτυπα και μόνο στους κύκλους των φίλων του, αποκάλυψε πως η ποιητική σπίθα του Α. δεν είχε σβήσει ποτέ μέσα του· απεναντίας έρχονταν τώρα στο φως μερικά θαυμάσια κείμενα (χωρίς την παραδοσιακή τεχνική του μέτρου και της ομοιοκαταληξίας), όπου η πηγαία αισιοδοξία και πίστη του ποιητή στην πρόοδο της ανθρωπότητας, τραυματισμένη βαριά από τα σύγχρονα τότε πολιτικά γεγονότα του τόπου μας, αλλά και από την ίδια τη βιολογική του κάμψη (πλησίαζε τότε τα 90), παίρνει τόνους βαθιά ελεγειακούς, καθώς αγωνίζεται να κρατήσει το χαμένο της κέντρο. Ο λογοτέχνης Μάρκος Αυγέρης, ένας από τους κορυφαίους εκπρόσωπους της νεοελληνικής κριτικής (φωτ. από έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»).